Christine heeft besloten een jaar geen kleding te kopen om haar koopverslaving de baas te worden. Ze schrijft één keer per maand op mijn blog. Nu over welke invloed haar moeder heeft gehad op haar kleedgedrag.
We zijn nu een aantal weken op weg door mijn geliefde Frankrijk. Ik heb dus ruim de tijd om na te denken over mijn koopverslaving. Want die moet natuurlijk ergens vandaan komen, ergens ontstaan zijn. Een verslaving is er niet zomaar, uit het niets.
Moeder en dochter
Mijn moeder, 1.85 cm lang en 10 jaar ouder dan mijn vader en voor het eerst en laatst moeder geworden van een dochter ( ik ) op haar 36e, (allemaal nogal ongebruikelijk in die tijd) was bepaald niet geïnteresseerd in kleding. Ze deed niet echt veel moeite om de 10 jaar leeftijdsverschil te verbloemen. Ik denk, dat ik daarop gereageerd heb. Vanaf mijn 14e kreeg ik, zoals veel meisjes uit mijn klas, kleedgeld waar ik alles van moest kopen. Dat was dus uitkijken en vooral in de uitverkoop mijn slag slaan. Jullie herinneren je misschien nog mijn 5 paar schoenen in de uitverkoop. Daar komt ook nog bij mijn perfectionisme, ontstaan denk ik uit onzekerheid en twijfel.
Ik ben altijd uit op goed, beter, BEST.
Als ik naar toneel, een concert, lezing of een cursus ga, wil ik altijd op de eerste rij zitten en meestal lukt me dat ook. Toen ik eenmaal voor de klas stond en Frans gaf op de middelbare school, vond ik, dat ik de Franse cultuur op zijn minst moest uitstralen en trok ik dus elke dag iets anders aan. Dit overigens in tegenstelling tot veel collega’s, die in oude spijkerbroeken en verwassen t-shirts liepen.
Het liep de spuigaten uit
Toen ik eenmaal de Kringloopwinkels ontdekt had, was het hek helemaal van de dam. Ik kwam met stapels, overbodige, kleding thuis, die vaak, na de onmiddellijke wasbeurt, al weer werd doorgegeven aan een andere Kringloop o.i.d. Voor mijn baan als Franse juf had ik al die kleding niet meer nodig na mijn pensioen. Het liep de spuigaten uit, ik kon niet kiezen uit mijn kast(en) en ik werd gewoon een beetje misselijk van mezelf. Vandaar vorig jaar augustus mijn besluit om NIETS meer aan te schaffen. Tot nu toe is me dat aardig gelukt.
Mijn dochter – Omdat ik in mijn berichtjes nogal uitgebreid over het hoe en waarom van mijn koopverslaving en kleedgedrag schrijf, lijkt het me leuk om er iets aan toe te voegen over hoe mijn dochter hiermee omgaat. Welke invloed ik op haar heb gehad. Ze zegt dat ze in elk geval van mij heeft mee gekregen om er altijd stijlvol en verzorgd uit te zien en het begrip ‘ton sur ton’ vaak toe te passen. Ze is altijd zorgvuldig omgegaan met haar kleedgeld: vaak uitverkoop, ook regelmatig tweedehands. Maar ze is absoluut niet verslaafd. Hoewel ze wel in staat is om duurdere kleding aan te schaffen, van bijzondere merken. Zij durft dat en is dan bij lange na niet zo zuinig als ik.
Ze heeft mij gestimuleerd -Het feit dat ze als eerste een jaar geen kleding heeft gekocht, was voor mij een stimulans om dat ook te doen. Zo beïnvloeden we elkaar en dat voelt best evenwichtig. Verder zegt ze van mij geleerd te hebben om goede sieraden te dragen, om jassen te dragen die bij je outfit passen en…om te letten op je sokken. Dat laatste vind ik heel grappig, want zelf draag ik nooit sokken. Misschien stamt dat nog uit haar kindertijd? Ze complimenteert mij altijd en vindt dat ik er stijlvoller uitzie dan zij zelf. Komt natuurlijk vooral door het leeftijdsverschil. Zij durft meer dan ik bontere en meer opvallende kleding te dragen.
Maar in mijn volgende stukje ga ik jullie iets opbiechten.
Tot dan, groet Christine
*De cartoon boven dit bericht heeft AI voor mij (Lida) gemaakt.
